Zapalenie ścięgna stawu kolanowego jest chorobą zapalną, która rozwija się niezależnie od płci i wieku pacjenta. Patologia występuje w wyniku narażenia na różne niekorzystne czynniki, jednak najczęstszą przyczyną jest nadmierna aktywność fizyczna. Dlatego objawy choroby najczęściej występują u osób aktywnie uprawiających sport, takich jak koszykówka, siatkówka, jazda na rowerze.

Charakterystyka choroby

Patologia jest bardzo powszechna (jest również powszechna jako uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej lub pobocznej).

Zapalenie ścięgna więzadła rzepki (inne nazwy - choroba zworek lub stopa gęsia) to dolegliwość, w której odnotowuje się uszkodzenie ścięgien i więzadeł zlokalizowanych w określonym obszarze. Początkowo pacjent ma mikroskopijne uszkodzenie tkanki, co powoduje rozwój procesu zapalnego. Ognisko zapalne najczęściej wpływa na obszar, w którym ścięgno jest przyczepione do kości, ale może wpływać na inne obszary.

Patologia może być jednostronna, gdy charakterystyczne objawy występują tylko na jednym kolanie lub obustronnie, w przypadku wpływu na oba kolana. Początkowo objawy choroby są słabe i tylko w momentach aktywności fizycznej. Z czasem ból i ograniczenie ruchomości stawu stają się bardziej wyraźne, pacjent odczuwa nieprzyjemne odczucia nawet w spoczynku. Wskazuje to na rozwój choroby, jej przejście w zaniedbaną formę.

W zależności od przyczyn rozróżnia się pierwotne zapalenie ścięgien, które rozwija się podczas przewlekłego przeciążenia tkanek więzadeł, i wtórną postać choroby, która rozwija się przeciwko innym chorobom, najczęściej o charakterze zakaźnym.

W zależności od obszaru zmiany rozróżnia się różne formy zapalenia, na przykład zapalenie ścięgien i pochwy (uszkodzenie ścięgien składających się z tkanki łącznej w postaci tunelu).

Przyczyny wystąpienia

Następujące negatywne czynniki mogą prowadzić do pojawienia się i rozwoju patologii:

  1. Przedłużone i nadmierne obciążenie kolana;
  2. Urazy kolana, liczne mikroskopijne uszkodzenia ścięgien i więzadeł;
  3. Zakażenia grzybicze i bakteryjne wpływające na obszar kolana;
  4. Choroby układu mięśniowo-szkieletowego;
  5. Indywidualna nietolerancja składników niektórych leków;
  6. Anatomiczne cechy struktury kończyn (na przykład różne długości nóg, płaskie stopy);
  7. Noszenie ciasnych i niewygodnych butów, które zwiększają obciążenie kolan podczas chodzenia;
  8. Nieprawidłowa postawa;
  9. Patologiczna ruchomość stawów;
  10. Trwały spadek naturalnych mechanizmów obronnych organizmu;
  11. Zmiany związane z wiekiem związane ze znaczną utratą elastyczności więzadła;
  12. Osłabienie tkanki mięśniowej otaczającej staw kolanowy;
  13. Zakażenia pasożytnicze.

Grupy ryzyka

Szansa na rozwój choroby znacznie wzrasta w następujących kategoriach ludzi:

  1. Zawodowi sportowcy. Ważne jest, aby zrozumieć, że osoby, które prowadzą aktywny tryb życia w celu wzmocnienia własnego zdrowia, nie są zaliczane do tej grupy. Mówimy o tych, którzy uprawiają sport w sposób profesjonalny, trenują w trybie intensywnym, zmuszając swoje ciało do pracy w celu zużycia;
  2. Ludzie prowadzący siedzący tryb życia. Brak umiarkowanego wysiłku fizycznego negatywnie wpływa na stan mięśni i więzadeł ciała, prowadząc do ich osłabienia. Nieznaczna aktywność w tym przypadku może prowadzić do uszkodzenia tkanek i rozwoju zapalenia ścięgien;
  3. Ludzie zaangażowani w ciężką pracę fizyczną. Tkanki aparatu więzadłowego w tym przypadku zużywają się szybciej, stają się bardziej podatne na rozwój stanu zapalnego;
  4. Dzieci Dziecko jest zawsze aktywne, prowadzi mobilny styl życia i często otrzymuje obrażenia, które nie przejdą bez śladu, a w przyszłości mogą prowadzić do rozwoju dolegliwości;
  5. Starsi ludzie. Z wiekiem tkanki ludzkiego ciała tracą kolagen - substancję odpowiedzialną za ich elastyczność. Procesy te zachodzą w więzadłach kolana. Utrata elastyczności i osłabienie tkanki często prowadzą do rozwoju zapalenia ścięgien.

Objawy kliniczne

Za główny objaw rozwoju choroby uważa się ból występujący w miejscu zwapnienia ścięgna mięśnia czworogłowego uda lub w innym obszarze stawu kolanowego. Na początkowym etapie ból jest umiarkowany, występuje tylko przy aktywności fizycznej. Z czasem, gdy ognisko zapalne obejmuje coraz więcej obszarów, ból może objawiać się w spoczynku. Jeśli dotknięte zostaną głębokie warstwy tkanki ścięgien, ból pojawia się z niewielkim naciskiem na dotknięty obszar. Ponadto charakterystycznymi objawami rozwoju choroby są:

  1. Utrata ruchliwości, trudności w zgięciu i wyprostowaniu kolana;
  2. Obrzęk, zaczerwienienie w uszkodzonym obszarze, co wskazuje na obecność rozległego procesu zapalnego;
  3. Podczas ruchu w dotkniętym kolanie słychać charakterystyczny skrzyp;
  4. Nadwrażliwość na zmiany ciśnienia atmosferycznego (wrażliwość meteorologiczna, któremu towarzyszy ciągły ból w kolanie).

Etapy rozwojowe

Zapalenie ścięgna kolana rozwija się stopniowo, w sumie rozróżnia się 4 etapy choroby:

  1. Na początkowym etapie dyskomfort i ból są słabe, nieprzyjemne odczucia pojawiają się tylko w momentach zwiększonej aktywności fizycznej;
  2. Ból staje się bardziej intensywny, pojawia się nawet przy niewielkich obciążeniach, na przykład podczas chodzenia, wchodzenia po schodach;
  3. Pacjent odczuwa silny ból, nawet w spoczynku;
  4. Ostatni etap choroby charakteryzuje się nieodwracalnymi procesami zwyrodnieniowymi, może prowadzić do zerwania więzadeł i całkowitej utraty ruchomości stawów.

Diagnoza choroby

Aby przepisać odpowiednie leczenie, konieczne jest nie tylko ustalenie obecności dolegliwości, ale także określenie lokalizacji uszkodzenia i stadium rozwoju choroby. W tym celu stosuje się wiele metod diagnostycznych, takich jak:

  1. Przeprowadzanie wywiadu z pacjentem w celu ustalenia charakteru i nasilenia bólu;
  2. Kontrola wzrokowa i badanie dotykowe stawu kolanowego;
  3. Badania laboratoryjne. Metodę tę stosuje się, jeżeli przyczyną choroby była choroba zakaźna;
  4. Roentgenografia. Podana metoda ma charakter informacyjny tylko na końcowych etapach rozwoju choroby, kiedy procesy zwyrodnieniowe są wyrażane dość wyraźnie;
  5. CT i MRI mogą określić obecność pęknięć więzadeł i innych poważnych zmian wymagających interwencji chirurgicznej;
  6. Ultradźwięki, które pozwalają określić zmiany strukturalne w tkankach ścięgien.

Terapie

W przypadku zapalenia ścięgien stawu kolanowego leczenie zwykle przeprowadza się w sposób zachowawczy, z wyjątkiem patologii na ostatnim etapie jego rozwoju, gdy pacjent wymaga operacji. Terapia jest kompleksowa, to znaczy, aby uzyskać pozytywny wynik, konieczne jest jednoczesne stosowanie różnych metod terapeutycznych.

Te metody obejmują leki, specjalne ćwiczenia i fizjoterapię. Jako dodatkowe środki można również zastosować alternatywne przepisy leczenia zapalenia ścięgien, ale tylko po konsultacji z lekarzem.

Leczenie uzależnień

Aby wyeliminować objawy choroby, zaleca się przyjmowanie następujących grup leków:

  1. Leki przeciwzapalne z grupy niesteroidowej, które eliminują oznaki stanu zapalnego, łagodzą stan pacjenta. Czas podawania nie powinien przekraczać 2 tygodni, ponieważ leki z tej grupy negatywnie wpływają na stan błony śluzowej żołądka i mogą prowadzić do problemów w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego;
  2. Leki przeciwbólowe są przepisywane na silny ból;
  3. Leki przeciwzapalne z grupy kortykosteroidów mają wyraźny wpływ, są przepisywane na nieskuteczność leków niesteroidowych i tylko w bardzo ograniczonych ilościach, ponieważ niekontrolowane stosowanie tych leków pomaga osłabić tkankę mięśniową;
  4. Leki przeciwbakteryjne są przepisywane, jeśli zapalenie ścięgien jest konsekwencją bakteryjnej infekcji ludzkiego ciała.

Fizjoterapia i terapia ruchowa

Te metody leczenia dają pozytywny wynik we wczesnych stadiach rozwoju choroby. Fizjoterapia, taka jak elektroforeza, magnetoterapia i UHF, wzmacniają tkanki więzadeł i ścięgien, łagodzą nadmierne napięcie i przywracają procesy metaboliczne w dotkniętych tkankach.

Ważne są również ćwiczenia terapeutyczne. Zestaw ćwiczeń jest opracowywany indywidualnie dla każdego pacjenta. Przypisując ćwiczenie, należy wziąć pod uwagę stan dotkniętych tkanek, nasilenie bólu, lokalizację zapalenia i indywidualne cechy ciała pacjenta. A także podczas ćwiczeń konieczne jest ograniczenie ruchomości stawu. Zapobiegnie to rozciągnięciu osłabionych więzadeł. W tym celu zaleca się pacjentowi stosowanie specjalnych opatrunków utrwalających.

Tradycyjna medycyna

We wczesnych stadiach zapalenia ścięgien stawu kolanowego leczenie można również przeprowadzić za pomocą tradycyjnej medycyny. Sprawdzone w czasie przepisy kulinarne mogą wyeliminować poważne objawy choroby, takie jak ból i obrzęk. W tym celu zranione kolano pociera się kawałkami lodu, stosuje się kompresy kleiku czosnkowego i startych ziemniaków. Ocet jabłkowy, a także olej rokitnikowy lub eukaliptusowy, które muszą smarować kolano kilka razy dziennie, mają wyraźny efekt przeciwzapalny.

Chirurgia

Interwencja chirurgiczna jest zalecana, jeśli choroba przeszła do ostatniego etapu jej rozwoju. Operacja może być otwarta, gdy wykonuje się nacięcie na uszkodzonym kolanie pacjenta lub endoskopowo, jeśli manipulacje są przeprowadzane za pomocą endoskopu, który umieszcza się w dotkniętym obszarze za pomocą małego nakłucia. Podczas operacji lekarz oczyszcza ścięgno podkolanowe, usuwa martwą tkankę, a następnie odbudowuje uszkodzone więzadło.

Operacja jest dość skomplikowana, co oznacza, że ​​pacjent potrzebuje długiego okresu rekonwalescencji, podczas którego konieczne jest znaczne ograniczenie aktywności ruchowej, aby zachować oszczędny styl życia. Okres pooperacyjny wynosi około 2 miesięcy.

Środki zapobiegawcze

Możesz zmniejszyć ryzyko tendinopatii, przestrzegając prostych zasad zapobiegania:

  1. Przemyślane i kompetentne szkolenie. Przed przystąpieniem do głównego zestawu ćwiczeń konieczne jest rozgrzanie mięśni, przygotowanie ich do aktywnej pracy. Jednocześnie przez długi czas nie zaleca się trenowania tylko jednej grupy mięśni, zajęcia powinny być tak różnorodne, jak to możliwe;
  2. Podczas podnoszenia ciężarów należy lekko zgiąć nogi w kolanach, co zmniejszy obciążenie stawu kolanowego;
  3. Ochrona kolan przed urazami i uszkodzeniami;
  4. Pełny odpoczynek.

Tendinoza jest niebezpieczną chorobą, która powoduje znaczne cierpienia pacjenta. Głównym objawem dolegliwości jest ból, który może wystąpić zarówno podczas aktywności fizycznej, jak i w spoczynku. Jeśli odczuwasz dyskomfort i ból, musisz skonsultować się z lekarzem i rozpocząć kompleksowe leczenie, które obejmuje różne środki terapeutyczne. Ponadto należy to zrobić tak wcześnie, jak to możliwe, ponieważ na ostatnim etapie rozwoju choroby można go całkowicie wyeliminować tylko poprzez interwencję chirurgiczną.

Kategoria:

Zdrowie