Histamina jest bardzo ważną substancją dla ludzkiego organizmu. Uczestniczy w lokalnej regulacji dopływu krwi, pomaga chronić ciało przed czynnikami zakaźnymi, gdy pojawiają się ogniska zapalne, i utrzymuje mózg w stanie czuwania. Histamina pełni swoje funkcje dzięki połączeniu z receptorami histaminowymi, które regulują jej produkcję.

Opis histaminy

Biochemicy znają ten hormon jako 2- (4-imidazolo) etyloaminę . Jego formuła jest następująca: C5H9N 3. Histamina nie jest w stanie samodzielnie chronić organizmu przed zewnętrznymi patogenami, ale może stworzyć niezbędne warunki do funkcjonowania elementów układu odpornościowego. W szczególności powoduje obrzęk i spowalnia przepływ krwi w miejscu wprowadzenia obcego czynnika.

Histamina jest odpowiedzialna za aktywację układu odpornościowego. W momencie penetracji do organizmu patogenów lub ciał obcych komórki zawierające tę substancję zaczynają aktywnie wrzucać ją do przestrzeni międzykomórkowej. Daje to sygnał układowi odpornościowemu i jest on aktywowany.

Hormon ten może powodować całkowite zapalenie w ciele. Zwykle dzieje się to w odpowiedzi na alergeny w ciele. To histamina jest odpowiedzialna za świąd, skurcz oskrzeli i wydzielinę z nosa podczas alergii. W normalnych warunkach histamina wiąże się z bazofilami, komórkami tucznymi i komórkami tucznymi. Wszystkie z nich są oparte na tkance łącznej. Jest ich wiele na podeszwach stóp, w jamie ustnej i na dłoniach. To znaczy w tych miejscach, w których prawdopodobne jest wprowadzenie czynnika zakaźnego lub uszkodzenie tkanek.

Histamina znajduje się w tkance mózgowej. Tam działa jako neuroprzekaźnik. Hormon występuje również w komórkach żołądka podobnych do enterochromaffiny. W normalnych warunkach substancja ta jest nieaktywna. Reakcja jego przydziału jest uruchamiana przez następujące czynniki:

  • Burns
  • Pokrzywka
  • Odmrożenie.
  • Kontakt z czynnikami alergicznymi.
  • Skutki uboczne niektórych leków.
  • Wstrząs anafilaktyczny.
  • Katar sienny
  • Długie stresujące warunki.
  • Narażenie na promieniowanie.

Pod wpływem tych czynników powstaje endogenna histamina. Jednak pewna ilość jego egzogennego analogu dostanie się do organizmu. Zazwyczaj egzogenna histamina jest dostarczana z jedzeniem.

Warto zauważyć, że nieprzetworzone produkty spożywcze zawierają minimalną ilość tego hormonu. W procesie przetwarzania lub konserwacji zwiększa się jego ilość. Szczególnie dużo histaminy w rybach następujących odmian:

  • Makrela
  • Śledź
  • Tuńczyk
  • Sardynka

Jeśli ta ryba jest przechowywana w solance, wówczas zawartość hormonów w niej wzrośnie kilka razy. Pokarmy zawierające duże ilości histaminy:

  • Starzone sery.
  • Kiełbasy: kiełbasy, wędliny, węglan, balyk i inne.
  • Produkty wykonane z drożdży.
  • Kapusta Kiszona
  • Banany i Awokado.
  • Soja
  • Wino wszelkiego rodzaju.
  • Pojedyncze piwa.

Ograniczone ilości hormonu znajdują się w zepsutej żywności białkowej . Ludzie, którzy wolą jeść mięso i ryby z udławieniem, są bardzo zagrożeni. Stosowanie takich produktów może powodować zatrucie histaminą.

Wiadomo, że endogenna odmiana hormonu jest znacznie bardziej aktywna niż egzogenna. Synteza histaminy w organizmie zachodzi przy udziale witaminy B6. W interakcji z dekarboksylazą histydynową oddziela ogon karboksylowy od histydyny i przekształca go w aminę. Synteza hormonu zachodzi w następujących miejscach:

  • Przewód pokarmowy.
  • W komórkach tucznych zlokalizowanych w różnych narządach i tkankach.
  • W białych komórkach: bazofile i eozynofile.

Zsyntetyzowany hormon może być przechowywany w skupiskach komórek tucznych i białych lub natychmiast niszczony przez enzymy. To ostatnie występuje w przypadkach, gdy w organizmie stwierdza się nadmiar histaminy. Czasami proces niszczenia zwalnia lub staje się nieskuteczny. Prowadzi to do uwolnienia wolnego hormonu do przestrzeni międzykomórkowej. W takim przypadku substancja powoduje reakcje pseudoalergiczne.

Mechanizm działania hormonu

Sama histamina jest obojętna. Jest w stanie wpływać na organizm pośrednio poprzez receptory histaminowe. Aminowa część hormonu oddziałuje z kwasem asparaginowym zawartym w receptorze histaminowym i wywołuje szereg reakcji w komórkach.

W medycynie receptory histaminowe mają następujące oznaczenie:

  • H1. receptory znajdują się na powierzchni komórek nerwowych, nabłonka i śródbłonka, a także komórek mięśni gładkich i białej krwi. Po aktywacji występują następujące działania: skurcz oskrzeli, obrzęk, zwiększona przepuszczalność naczyń, skurcze mięśni gładkich jelita. Ponadto prostaglandyny są uwalniane do krwioobiegu. Są to mediatory zapalne, które mogą uszkadzać skórę i powodować swędzenie z zaczerwienieniem. Ponadto, gdy receptory H1 są aktywowane na komórkach nerwowych, aktywowany jest tryb czuwania.
  • H2. Ten typ receptora histaminowego można znaleźć w komórkach żołądka odpowiedzialnych za wytwarzanie kwasu solnego. Ich aktywacja powoduje zwiększoną produkcję soku żołądkowego. Są stale aktywowane podczas posiłków. Ponadto receptory te powodują wydzielanie śluzu w drogach oddechowych. Są odpowiedzialne za pojawienie się kataru i pojawienie się plwociny. Ponadto receptory H2 są w stanie hamować białka immunologiczne i hamować migrację komórek odpornościowych do miejsca zapalenia.
  • H3 Receptory te znajdują się głównie na komórkach nerwowych i biorą udział w przewodzeniu impulsów nerwowych. Po aktywacji uwalniają neuroprzekaźniki, takie jak noradrenalina, dopamina, serotonina, acetylocholina.
  • Receptory H4 są oparte na eozynofilach i bazofilach i są odpowiedzialne za wyzwalanie odpowiedzi immunologicznej.

Działanie histaminy zależy od aktywowanego receptora. W normalnych warunkach hormon stymuluje funkcje ochronne organizmu, ale gdy występuje jego nadmiar, występują różne stany patologiczne.

Rola biologiczna

Warto zacząć od uporządkowania jakiegoś procesu fizjologicznego w ciele i tam wykryje się histaminę. Funkcje tej wysoce aktywnej substancji są rozległe.

Regulacja miejscowego krążenia krwi

Hormon może powodować zmniejszenie lub zwiększenie przepływu krwi do poszczególnych narządów i tkanek. Na przykład, gdy dana osoba wykonuje pracę fizyczną lub sport, jej mięśnie intensywnie pochłaniają glikogen i tlen. Szybko wyczerpują się zapasy włókien mięśniowych. Aby dana osoba mogła nadal radzić sobie z aktywnością fizyczną, hormon powoduje rozszerzenie sieci naczyń włosowatych mięśni, co zapewnia zwiększony przepływ krwi i tlenu. Ponadto, jeśli to konieczne, substancja ta stymuluje produkcję heparyny, która sprawia, że ​​krew jest bardziej płynna. To znacznie zmniejsza obciążenie serca i układu naczyniowego.

Kolejny przykład: uszkodzenie skóry z infekcją. W tym przypadku, przeciwnie, histamina powoduje zwężenie sieci naczyń włosowatych w celu zmniejszenia krwawienia i zapobiegania rozprzestrzenianiu się czynników zakaźnych poza uszkodzeniem.

Reakcje alergiczne

Histamina i alergie są ze sobą ściśle powiązane . Bez tej substancji nie wystąpiłyby reakcje alergiczne. Reakcja alergiczna to odpowiedź immunologiczna na obce białko. Jeśli antygen wcześniej dostał się do organizmu, układ odpornościowy przechowuje swoją pamięć w immunoglobulinach E. Są one również nazywane przeciwciałami.

Gdy antygen ponownie dostanie się do organizmu, przeciwciała są do niego wysyłane i wiążą się z kompleksem immunologicznym, który przyczepia się do komórek tucznych i bazofili. Te z kolei reagują na produkcję histaminy i mediatorów stanu zapalnego: prostaglandyn i leukotrenów. Te ostatnie neutralizują antygen, ale jednocześnie dają następujący obraz reakcji alergicznej:

  • Skóra pacjenta zaczyna swędzieć i puchnąć.
  • Występuje skurcz oskrzeli i obrzęk błon śluzowych. Zwiększa wydzielanie śluzu. Zmniejsza się klirens naczyń krwionośnych.
  • Może wystąpić skurcz mięśni gładkich jelit.
  • Możliwy spadek ciśnienia krwi.

Histamina może opuszczać komórki stopniowo lub w lawinie. W tym ostatnim przypadku błona komórkowa pęka, przez co zbyt dużo hormonów i mediatorów zapalnych wchodzi do krwioobiegu. Może to prowadzić do wstrząsu anafilaktycznego.

Kontrola soku żołądkowego

Histamina w żołądku jest syntetyzowana przez komórki enterochromafinowe . Wolny hormon kontaktuje się z receptorami H2, które dają sygnał komórkom ciemieniowym do wchłaniania wody i dwutlenku węgla z krwi. Wewnątrz tych składników te wiążą się z enzymem anhydrazą węglową i są przekształcane w kwas węglowy. Ponadto powstały kwas jest niszczony przez wytwarzanie jonów wodorowych i wodorowęglanowych. Ten ostatni ponownie trafia do krwioobiegu, a jony wodoru przez pompę protonową przedostają się do światła żołądka, gdzie powodują przesunięcie pH w stronę kwasu. Proces ten wymaga dużo energii, którą organizm pobiera z ATP.

Synteza hormonu kończy się dopiero, gdy kwasowość soku żołądkowego osiągnie pożądane wartości.

Regulacja układu nerwowego

W układzie nerwowym wydzielanie hormonów zachodzi na styku komórek nerwowych. W mózgu jest syntetyzowany tylko w jednym miejscu - jądrze tuberomillary. Ale to wystarczy, ponieważ procesy komórek zlokalizowanych w tym regionie przez przyśrodkową wiązkę przodomózgowia oplatają korę obu półkul.

Głównym zadaniem histaminy jest zapewnienie czuwania mózgu. Podczas snu lub relaksu produkcja tej substancji jest znacznie zmniejszona lub całkowicie zatrzymana.

Hormon zapewnia ochronę układu nerwowego . Zapobiega konwulsjom, niedokrwieniu i eliminuje skutki stresu.

Ponadto pod jego kontrolą znajdują się mechanizmy przechowywania i usuwania informacji.

Nadmiar histaminy

Gdy enzymy metylotransferazy i oksydazy diamino nie radzą sobie ze zniszczeniem wzoru strukturalnego histaminy, występuje w nadmiarze w organizmie. Przejawia się to w reakcjach pseudoalergicznych, bezsenności, zwiększonej kwasowości żołądka, refluksie, zawrotach głowy, osłabieniu i innych objawach.

Nadmiar może być ostry i przewlekły . Ostre przesycenie występuje, gdy niektóre pokarmy są spożywane lub z powodu stresu. Przewlekły wzrost hormonu występuje z powodu jego nadmiernego tworzenia się w komórkach i braku równowagi w mikroflorze.

Nasilenie reakcji histaminy zależy od ilości wolnej substancji. Wysoką histaminę można wykryć tylko za pomocą określonego badania krwi. Na podstawie wyników badania lekarze zalecają leczenie, które pomaga obniżyć poziom hormonu we krwi.

Przede wszystkim pacjent jest proszony o porzucenie pokarmów o wysokim poziomie egzogennej histaminy. Następnie lekarze próbują usunąć hormon z organizmu. W tym celu stosuje się następujące leki:

  • Meclosin, Dimenhydrinate, Bamilin, Klamastin, Fenira-min. Leki te mają środki przeciwalergiczne, uspokajające i przeciwwymiotne. Należą one do leków przeciwhistaminowych pierwszej generacji i mają imponujący zestaw działań niepożądanych, w tym senność, suchość w ustach i zaparcia. Dlatego dziś lekarze wolą przepisywać leki drugiej generacji: cetyryzynę, lewocetyryzynę, desloratadynę.
  • H2 leki przeciwhistaminowe. Są przepisywane w przypadkach, gdy nadmiar histaminy wywołuje nadmierną kwasowość żołądka. Należą do nich cymetydyna i ranitydyna.
  • Stabilizatory komórek tucznych. Kromoglikan i nedokromil stosuje się, gdy konieczne jest zmniejszenie produkcji hormonu i mediatorów zapalnych. Blokują syntezę histaminy.

W medycynie hormon ten jest często stosowany w leczeniu różnych patologii neurologicznych, chorób reumatycznych i infekcji. Częściej jednak lekarze muszą radzić sobie z niepożądanymi efektami występującymi z nadmiarem tej substancji.

Kategoria:

Zdrowie